Kisah Palui Ka Jakarta

SAPARTI biasanya buhan Palui sapakawanan bagarumutan di gardu wayah puhun kamarian nitu. Parahatan buhannya bapandiran ka hulu ka hilir, satutumat buhannya cangangan batingadah ka langit bila ada kapal tarbang liwat.

“Pasawat tu buhannya ai bila wayah tarabang talihat ganalnya nangkaya butul haja. Tapi kalu inya sudah parkir di bandara, hanyar kalihatan ganal bangat,” ujar Tulamak maungkai pandir.

“Bujurai Mak-ai, Apalagi mun pasawat nang gasan mambawa urang haji, ganalnya parak mandua kali pasawat biasa. Inya ada lutingnya.. ih.. maksudku : batingat,” ujar Tuhirang mudil pananahunya.

“Tapi.. tarus tarang, aku asa jara-jara ada jua batutulakan bakapal tarbang,“ ujar Garbus kada tatahu muha. (Padahal satahu buhannya Garbus tu kada suah tadangar bakapal tarbang !).

“Kanapa maka ikam bapandir ‘asa jara bakapal tarbang’, Bus ?!” pancing buhannya.

“Ujar urang-urang, mun kada tabiasa kita bisa mabuk udara,“ sahut Garbus nahap.

“Bah..cucuk banar ..! “, jar buhannya tatawaan. “Mun dari ujar ka ujar jua baarti ikam saurang baluman suah tarasai naik pasawat, Bus-ai ..!” tumpalak buhannya.

“Tapi.. amun tanah pahumaan warisan aruwah kai-ku payu, Insya Allah tarasai haja tu jua aku bapasawat ka Jakarta,“ Garbus mangajal pandir indah kalah.

Rupanya dasar Allah Ta’ala handak mambari rajaki awan Garbus sakaluwarga, babarapa bulan kamudian tanah pahumaan warisan kainya Garbus nang luasnya parak sahiktar nitu, jadi jua ditukari urang. Alhamdulillah…, wayah hini kaluwarga Garbus bulih dibilang mandadak jadi ‘USH’ (Urang Sugih Hanyar) alias OKB (Orang Kaya Baru). Tapi syukurnya jua, Garbus kada lupa inya manyisihakan duit gasan basadakah/bainfak ka masigit, ka punduk pasantrin, manyantuni anak yatim.

Imbah hitu tahabar pulang Garbus wan nang bini batalu baranak tulakan ka Jakarta. Dangar-dangar inya handak bajalanan ka ancul wan ka munas ( Monas). Di Jakarta inya kaya urang jua, guringan di hutil, makan kaluar-masuk risturan. Maklum USH !

Suah sakali inya tamasuki risturan intarnasiunal, bagitu dijulungi ulih palayan daftar minu makanan, Garbus batalu baranak kabingungan. Sualnya ngaran-ngaran makanannya pina anih-anih, samuaan mamakai basa laut : Satik-manyatik, sapakgiti, pitsa-mamitsa, jus-manjus.

“Bah.., mauk kapala !”, jar Garbus.

Handak batakun asa supan, akhirnya imbah ditakuni palayan, ‘handak mamasan napa, Pak ?’, tapaksa Garbus manunjuk makanan di daftar minu nitu sacara bahataw haja. Malihat tunjukan Garbus nitu, dahi palayan takurisit asa kada parcaya (?). Tapi imbah dianyaki ulih palayan itu, Garbus dangan manatap tatap manunjuk janis makanan tarsabut, sakaligus minta talu pursi.

“Nginumnya minta tih lapas saja, saya diabit !” jar Garbus.

Babarapa manit kamudian Si Palayan tadi datang ka mija Garbus batalu baranak, sambil mambawakan ‘talu mangkuk acar.. Rupanya karna manunjuk bahapal, pas tatunjuk : PICKLES (alias acar !).

Marasa sudah tapasan-pasan, apa bulih buat acar nitu tapaksa dimakan ulih Garbus batalu baranak. Bini Garbus takurasam kamasaman sambil babisik-bisik manumpalak nang laki. Nang anak handak kada hakun makan, dicilingi ulih Garbus tapaksa makan.

Tuntung mahantup acar, batatalu sakit parut, apang makan acar bakisukanan.

Jadi jar Palui, “Nitu ngarannya buhannya-ai, Malu bartanya sasat di jalan, supan batakun di risturan muha takurasam, parut takalurut dapatnya acar.“