Daripada kadada gawian, rancak kasunyian maka Garbus wayah ini bainguan burung. Macam-macam burung nang diharagunya mulai nang halus macam burung parkit sampai nang taganal nangkaya murai wan burung beo.

“Napa nyamannya bainguan burung itu, kukira mauyuhi ka awak haja, mancariakan makanannya, mambasuh tahinya wan saban malam mambawa masuk ka rumah,” ujar Palui mahuluti garbus nang asik mambarasihi kurungan burung.

“Wayahini zamannya urang baisi hobi, maingu burung, maharagu iwak atawa bakabun anggerek. Manurut teori urang-urang pintar bahwa hobi itu mangurangi satres,” ujar Garbus.

“Ikam baisian burung itu Bus bila hilang sakit hatilah?” ujar Palui batakun.

“Sakit hati banar apalagi bila burung nang lapas itu burung kasayangan,” sahut Garbus.

“Ikam nang kahilangan pasti sakit hati tapi sabaliknya urang nang mandapatnya jadi sanang banar ujar Palui. Tapi Bus ai ada urang bila kalapasan justru sanang banar wan sabaliknya nang mandapat justru bamamai satangah mati,” ujarnya.

“Rasa kada mungkin Lui ai karna satiap urang nang kahilangan atawa kalapasan barang pasti sakit hati wan nang mandapatnya pasti sanang banar. Lalu napa cuntuhnya nang ikam padahakan bila kahilangan lalu sanang banar?” ujar Garbus bingung mandangar ucapan Palui itu.

“Jawabannya nyaman banar, yaitu bila kita bakantut. Bila kita bakantut artinya kita kahilangan angin jadi nyaman karna parut kada sakit lagi tapi sabaliknya urang nang tacium kantut kita apalagi bila bakas makan jaring atawa petai maka sarik satangah mati,” ujar Palui mangalahakan Garbus.

“Huussss…… jangan galu, maaf aku handak bakantut, buusssss…..” ujar Garbus mambalas.

“Kalu mancium baunya ini kada angin kantut lagi tapi pasti nang kuning umpat mangaluar,” ujar Palui sambil bukah batukup hidung kada tahan mancium bau sangaknya.